Τήν Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017 καί ὥρα 18.30-19.30 μ.μ., στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀθανασίου στίς Ἀμπελειές Πέλλης ὁ Ἀρχιμ/της Σάββας Ἁγιορείτης, θά ἀναπτύξει τό θέμα:«Ἐμπειρίες Παραδείσου (Π. Σεραφείμ Ρόουζ)».
↧
Ὁμιλία τοῦ Ἀρχιμ/τη Σάββα Ἁγιορείτη στίς Ἀμπελειές Πέλλας μέ θέμα «'Εμπειρίες Παραδείσου (Π. Σεραφείμ Ρόουζ)»
↧
Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος: Ὁ Διάλογος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Ἑτεροδόξους, κατά τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη
Τό ὅλο θεολογικό ἔργο τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη δέν ἦταν ἰδεολογικό καί ἐθνικιστικό, ἀλλά, κυρίως, θεολογικό, πνευματικό, ἐκκλησιαστικό καί ἑνοποιητικό στούς τέσσερες τομεῖς, ἤτοι στήν ἑνότητα μεταξύ Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, μεταξύ
ἑβραϊκῆς καί ἑλληνικῆς σκέψεως, μεταξύ ἑλληνοφώνων καί λατινοφώνων Ρωμαίων Πατέρων, καί μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἄλλων Ὁμολογιῶν. Συνέδεε τήν θεολογία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί μέσα ἀπό τήν δική
τους ἐμπειρία καί διδασκαλία κατήρτισε τά βασικά στοιχεῖα τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τήν εὐφυΐα του καί τά πολλά διανοητικά του χαρίσματα, ὅπως καί μέ τήν συνάντησή του μέ μεγάλους ἡσυχαστές, διαμόρφωσε ὅλη αὐτήν τήν θεολογία σέ μιά σημαντική προοπτική ἑνότητας.
τους ἐμπειρία καί διδασκαλία κατήρτισε τά βασικά στοιχεῖα τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τήν εὐφυΐα του καί τά πολλά διανοητικά του χαρίσματα, ὅπως καί μέ τήν συνάντησή του μέ μεγάλους ἡσυχαστές, διαμόρφωσε ὅλη αὐτήν τήν θεολογία σέ μιά σημαντική προοπτική ἑνότητας.
Ἡ καλή χρήση τῆς ἑλληνικῆς, ἀγγλικῆς καί γαλλικῆς γλώσσας τόν ἔφεραν στά σπουδαιότερα κέντρα διαλόγου, ἤτοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Παπικούς, τούς Προτεστάντες, τούς Ἀντιχαλκηδονίους - Μονοφυσίτες, τούς Ἑβραίους καί τούς Μουσουλμάνους. Αὐτό τόν ἔκανε νά τεκμηριώση ἀκόμη περισσότερο τίς ἀπόψεις πού εἶχε σχηματίσει μέ τίς μελέτες πού προηγήθηκαν.
Ἑπομένως, τό θεολογικό ἔργο τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη ἦταν ἔργο ἑνότητος καί ὄχι διασπάσεως, ἔργο οὐσίας καί ὄχι περιφέρειας, ἔργο ἀγάπης καί ὄχι μίσους, ἦταν ὄντως θεολογικό, προφητικό, ἀποστολικό καί πατερικό ἔργο στήν ἐποχή μας. Καί γι’ αὐτό ἀξίζει ὄχι ἁπλῶς νά μελετηθῆ, ἀλλά νά συγκεντρωθῆ, νά μεταφρασθῆ καί νά ἐκδοθῆ σέ πολλούς τόμους. Συγχρόνως, τό γραπτό του ἔργο πρέπει νά μελετηθῆ σέ συνδυασμό μέ τόν προφορικό του λόγο, γιατί στά γραπτά του πολλές φορές ἦταν δύσκολος, ἐνῶ ἦταν εὐκολοκατανόητος στήν προφορική του διδασκαλία, διά τῆς ὁποίας μετέδιδε ἔμπνευση γιά προσευχή καί ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία. Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἦταν, ὅπως ἔχει χαρακτηρισθῆ, «Προφήτης τῆς Ρωμαϊκῆς Ὀρθοδοξίας», δηλαδή Προφήτης τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας στήν ἐποχή μας.
Εἶχε γνώση τῶν Χριστιανικῶν ρευμάτων
Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐπιστημονικῆς του θεολογικῆς ἔρευνας, παρουσίας καί δράσεως συμμετεῖχε σέ διαφόρους χριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους καί γνώριζε ὅλη τήν πορεία τους. Συγχρόνως, ἐπειδή εἶχε στέρεη θεολογική βάση καί ὀρθόδοξες προϋποθέσεις, ἀλλά καί γνώση τῶν χριστιανικῶν ρευμάτων πού ἐπικρατοῦσαν στήν Δύση, ἔκανε σημαντικές παρατηρήσεις καί βοήθησε μέ τόν τρόπο του τούς διαλόγους αὐτούς. Ἦταν ἀπό τούς ὀλίγους θεολόγους πού γνώριζε πολύ καλά τήν νοοτροπία τῶν ἑτεροδόξων καί στόχευε στήν καρδιά τῶν θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Μέσα ἀπό αὐτήν τήν προοπτική ἔβλεπε τόν διάλογο μεταξύ τῶν Χριστιανῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν καί ἐπεδίωκε ὄχι ἁπλῶς μιά συμφωνία ἐξωτερική, ἀλλά τήν οὐσιαστική ἑνότητα. Γιά τόν σκοπό αὐτό τόνιζε μερικά ἐνδιαφέροντα σημεῖα, πάνω στά ὁποῖα πρέπει νά στηρίζεται ὁ διάλογος.
Ὑπάρχει ἕνα σημαντικό κείμενό του πού δημοσιεύθηκε τό ἔτος 1981 καί ἔχει τίτλο Ὁ θεολόγος στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας κατά τόν οἰκουμενικό διάλογο, καί στό ὁποῖο διαφαίνεται ἡ ὅλη ἐμπειρία του ἀπό τήν πολύχρονη συμμετοχή του στούς διαλόγους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους, τούς Ἑβραίους. Πρόκειται γιά διάλεξη πού ἔδωσε πρός τιμήν τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκι, ὁ ὁποῖος ἐξίσου ἀσχολήθηκε μέ τούς διαλόγους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς ἑτεροδόξους.
Οἱ ἀπόψεις τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκι γιά τό Π.Σ.Ε.
Στήν διάλεξη αὐτή φαίνεται καί ἡ σχέση τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη μέ τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκι. Ἀρχίζοντας τήν διάλεξή του γράφει:
«Εἶναι πράγματι μεγάλη τιμή γιά μένα νά εἶμαι προσκαλεσμένος ὡς πρῶτος ὁμιλητής σ’ αὐτήν τήν νέα ἐτήσια διάλεξη πρός τιμή τοῦ πατρός Γεωργίου Φλωρόφσκι, τοῦ μεγαλύτερου ὀρθοδόξου πατερικοῦ θεολόγου τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ καί πνευματικοῦ ὁδηγοῦ καί ἐμπνευστοῦ τῶν περισσοτέρων ἀπό μᾶς ἐδῶ, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα».
Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς διαλέξεώς του παρουσιάζει ἀφ’ ἑνός μέν τήν σχέση πού εἶχε ὁ ἴδιος μέ τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκι, ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν ἀγωνία τοῦ π. Γεωργίου γιά τήν ἀλλαγή πού συνέβαινε στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν. Γράφει:
«Κατά τήν μακρόχρονη διάρκεια τοῦ στενοῦ δεσμοῦ μας ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκι –αἰωνία του ἡ μνήμη– συχνά συζητοῦσε τό θέμα τοῦ Π.Σ.Ε. Ἄν καί οἱ συζητήσεις μας ἦσαν ἐνδεικτικές, ἦταν φανερό ὅτι ἀπέδιδε ἐλάχιστη σπουδαιότητα στήν ὀργανωτική δομή τοῦ Π.Σ.Ε. Ὅμως, εἶχε ἀντιληφθῆ τό δικαίωμα τοῦ Π.Σ.Ε. νά ἀσκῆ ἐξουσία ἀνεξάρτητα ἀπό τή γνώμη τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Παραπονιόταν ὅτι παραμεριζόταν πρός χάρη ἄλλων ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀνταποκρίνονταν περισσότερο στίς ἀπαιτήσεις τοῦ Π.Σ.Ε. Ὁ π. Γεώργιος συνεχῶς παραπονιόταν ὅτι τό Π.Σ.Ε. ὑφίστατο μιάν ἀλλαγή, τήν ὁποία ἀπέδιδε στήν ἱδρυματοποίησή του καί στό ὅτι στεγαζόταν στό νέο του κεντρικό κτίριο στή Γενεύη. Τό ὅτι τό Π.Σ.Ε. ἔχει ἀλλάξει, ἐξακολουθεῖ νά εἶναι τό προσφιλές θέμα ὁρισμένων καθηγητῶν μέχρι σήμερα».
Στήν εἰσαγωγή τῆς διαλέξεως ἐκθέτει τίς προϋποθέσεις βάσει τῶν ὁποίων ὁ θεολόγος μπορεῖ νά συμμετάσχη στούς διαλόγους μέ τούς ἑτεροδόξους. Ἡ μία προϋπόθεση εἶναι ὅτι πρέπει νά ἐμπνέεται ἀπό τήν πατερική διδασκαλία ὅτι « ὁ Πνευματικός Πατέρας καί ὁ θεολόγος εἶναι ἕνα καί τό αὐτό πράγμα» στήν θεολογική αὐτήν θέση περικλείεται ὅλη ἡ πατερική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν ἡσυχασμό καί τήν μέθεξη τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἄλλη προϋπόθεση εἶναι ὅτι ὁ θεολόγος πού συμμετέχει στούς διαλόγους πρέπει νά ἔχη ἐπίγνωση ὅτι «εἶναι μέρος μιᾶς θεολογικῆς καί πνευματικῆς Παραδόσεως, ἡ ὁποία εἶναι ἡ κύρια εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων Συνόδων τῶν Ἐπισκόπων». Δίνεται μεγάλη βαρύτητα στήν «συνοδική διαγνώμη», ὅπως καθορίζεται ἀπό τούς θεουμένους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, στίς Τοπικές καί Οἰκουμενικές Συνόδους. Ὁ θεολόγος πού συμμετέχει στούς διαλόγους δέν πρέπει νά αὐτονομῆται ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, τήν Ἐκκλησία καί τήν παράδοσή της. «Ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός καθ’ ἑαυτόν, εἶναι ὁ φύλαξ καί κατ’ ἐξοχήν διδάσκαλος τῆς Παραδόσεως, πού, ὅταν οἱ καταστάσεις τό ἀπαιτοῦν, μπορεῖ νά ἀναθέση τή διδασκαλία καί τίς πνευματικές εὐθύνες στούς πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχούς καί λαϊκούς ἀκόμα». Ἔτσι, ὅ,τι ἰσχύει γιά τούς θεολόγους καί τήν θεολογία μέσα στήν Ἐκκλησία «ἰσχύει καί γιά τούς θεολόγους καί ὅταν εὑρίσκωνται σέ διάλογο μέ ἄλλες ἐκκλησίες ἤ ὁμάδες ἐκκλησιῶν».
Μετά τίς βασικές αὐτές προϋποθέσεις γιά τόν διάλογο μέ τούς ἑτεροδόξους παρουσιάζει μέ συνοπτικό τρόπο πῶς ἦταν τά πράγματα ἐκείνη τήν ἐποχή (ἔτος 1981) σέ ὅλους αὐτούς τούς διαλόγους. Γιά τό Π.Σ.Ε. ἀναφέρει τήν ἀνησυχία τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκι: «Ὁ π. Φλωρόφσκι εἶχε ἄμεση γνώση τῶν προβλημάτων αὐτῶν καί τοῦ σκοποῦτων καί ἦταν ἰδιαίτερα ἀνήσυχος γιά τήν πορεία πιθανῶν ἐξελίξεων, πού ἐμφανίζονταν στόν ὁρίζοντα». Οἱ διάλογοι μέ τούς Λατίνους, τούς Ἀγγλικανούς καί τούς Λουθηρανούς θά ἄρχιζαν πάλι ὕστερα ἀπό τήν διακοπή τους, λόγῳ διαφόρων προβλημάτων. Γιά τόν διάλογο μέ τούς Παλαιοκαθολικούς λέγει ὅτι «εἶχε ξεκινήσει σέ σύντομο ρυθμό, ἀλλ’ οἱ ἀρχικές μεγάλες προσδοκίες φαίνεται νά ἔχουν κάπως ἐξασθενήσει». «Ὁ ἀνεπίσημος διάλογος μέ τούς Ἀντιχαλκηδονίους (Μονοφυσίτες) εἶχε ξεκινήσει σέ στέρεη βάση, ἀλλά ἀποπροσανατολίσθηκε, ὅταν τό Π.Σ.Ε. ἄρχισε νά ἀναμιγνύεται μέ τίς ἐσωτερικές ὑποθέσεις τοῦ διαλόγου, τόν ὁποῖο μετέτρεψε σέ δικό του ἔργο, πού ὑπηρετεῖ τούς δικούς του σκοπούς». Οἱ δύο συζητήσεις πού διοργάνωσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Ἑβραίων «ἀποδείχθηκαν πολύ ἐνδιαφέρουσες καί εἶχαν εὐχάριστες θεολογικές ἐκπλήξεις γι’ αὐτούς πού δέν εἶχαν προηγουμένως ἐξοικειωθῆ ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον». Ἐπισημαίνει δέ ὅτι «ἐκτός ἀπό τίς γνωστές διαφορές μεταξύ Χριστιανισμοῦ καί Ἰουδαϊσμοῦ φαίνεται ὅτι ὑπάρχει μιά στενότερη ὁμοιότητα μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἰουδαϊσμοῦ, παρά μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί ἐκείνων τῶν "ἐκκλησιῶν", πού προέρχονται ἀπό τή μεσαιωνική Εὐρώπη Φράγκων (Γαλλία), Βησιγότθων (Ἰσπανία), Λομπαρδῶν (Ἰταλία) καί Νορμανδῶν (Ἀγγλία), δηλαδή τῶν κατακτητῶν τῆς Δυτικῆς Ρωμηοσύνης».
Προβλήματα στούς Διαλόγους
Στήν συνέχεια ἀναπτύσσει διεξοδικότερα τά προβλήματα πού ἀναφύονται στούς διαλόγους σέ βάρος τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως καί διακρίνει κανείς τήν μεγάλη πείρα τήν ὁποία εἶχε ἀποκτήσει ὁ ἴδιος καί στόν τομέα αὐτό, τήν στέρεη θεολογική βάση μέ τήν ὁποία παρακολουθοῦσε τούς διαλόγους καί συμμετεῖχε σέ αὐτούς, τήν ἀγωνία του γιά τήν ἐξέλιξή τους σέ βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τίς ὀρθόδοξες θεολογικές προϋποθέσεις μέ τίς ὁποῖες θεωροῦσε ὅτι ἔπρεπε νά συμμετέχη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στούς διαλόγους αὐτούς.
Στό τέλος τῆς διαλέξεως αὐτῆς καταγράφει ἕνα σημαντικό συμπέρασμα:
«Οἱ Ὀρθόδοξοι στήν οἰκουμενική κίνηση καί στό διάλογο φανερά πρόκειται νά διέλθουν μιά περίοδο, κατά τήν ὁποίαν ἡ ἀποφασιστικότητά τους νά ὑποστηρίξουν ἀποκλειστικότητα γιά τήν Παράδοσή των θά δοκιμασθῆ σοβαρά, εἰδικά στό θέμα τῆς μυστηριακῆς ἐπικοινωνίας, ὅπου Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες καί Λατινο-Καθολικοί ἔχουν ἀποτελεσματικά ἀπομονώσει τούς Ὀρθοδόξους».
Προϋποθέσεις Διαλόγων καί ὀρθόδοξη στρατηγική
Ἐπίσης, ἐπισημαίνει ὅτι στούς διαλόγους αὐτούς πρέπει ὁπωσδήποτε νά ὑπάρξη μιά στρατηγική, πού ἐφαρμόζεται σέ πολλές περιπτώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου βίου μας, πού σημαίνει ὅτι πρέπει νά καταστρωθῆ ἕνα σχέδιο τοῦ ὁποίου ἡ προσεκτική ἐκτέλεση νά γίνη πρός ὄφελος τῶν διαλεγομένων.
Παρατηρεῖ δέ εὔστοχα:
«Ὁρισμένες φορές βλέπει κανείς σημεῖα στρατηγικῆς στίς πράξεις τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό διάλογο. Σ’ ἄλλες περιπτώσεις ὅμως, ἡ ἐντύπωση εἶναι τέτοια, ὄχι μόνο ἐλλείψεως στρατηγικῆς, ἀλλ’ ἀκόμα καί ἁπλῆς πολιτικῆς, ἐκτός φυσικά ἀπό τήν συνήθη ἐπανάληψη τῶν πατροπαραδότων φράσεων».
Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἦταν γνώστης τῶν θεολογικῶν διαλόγων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν ἄλλων Ὁμολογιῶν, δέν τούς ἀπέκλειε, ἀλλά ἤθελε νά γίνωνται μέ τίς ἀπαραίτητες ὀρθόδοξες προϋποθέσεις καί μέσα σέ ἐκκλησιαστικά πατερικά πλαίσια. Ὁ ἴδιος γνώριζε πολύ καλά τήν νοοτροπία τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, εἶχε ἐντοπίσει τά ἀδύνατα καί ἀνορθόδοξα σημεῖα τῆς θεολογίας τους, γνώριζε πολύ καλά τήν ἐμπειρική θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί μέ αὐτά τά στοιχεῖα χάρασσε τήν στρατηγική του, ἡ ὁποία, δυστυχῶς, πολλές φορές δέν γινόταν κατανοητή καί ἀποδεκτή καί ἀπό τούς ἄλλους ὀρθοδόξους θεολόγους, πράγμα πού ἦταν τό βασικό του παράπονο. Μεταξύ τῶν σημείων τῆς στρατηγικῆς ἐντόπιζε καί τά ἀκόλουθα:
Ὁ Ἄσαρκος Λόγος στήν Παλαιά Διαθήκη
Τό πρῶτο ἀπό αὐτά εἶναι ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅπως ἤδη προαναφέρθηκε, ἐμφανιζόταν ὁ Κύριος τῆς Δόξης, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος καί ὁ Ὁποῖος, στό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐνσαρκώθηκε, προσέλαβε τήν σάρκα γιά νά νικήση τόν θάνατο, τόν διάβολο καί τήν ἁμαρτία. Στήν Παλαιά Διαθήκη δέν ἐμφανιζόταν ὁ Θεός μέ κτιστά γινόμενα καί ἀπογινόμενα σημεῖα, ἀλλά φανέρωνε τήν ἄκτιστη δόξα Του, τήν ὁποία ἐξέφραζαν οἱ Προφῆτες μέ κτιστά εἰκονίσματα. Μέ τήν διδασκαλία αὐτή ἐξουδετερωνόταν ὅλη ἡ φιλοσοφική ἑρμηνεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού κάνουν οἱ ἑτερόδοξοι.
Θεολογία Σταυροῦ καί θεολογία Δόξας
Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῆς θεολογίας τοῦ Σταυροῦ καί τῆς θεολογίας τῆς δόξας τῆς Ἀναστάσεως, δηλαδή ἔκανε λόγο γιά τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Θεωροῦσε ἐσφαλμένη τήν ἄποψη ὅτι ὁ δυτικός Χριστιανισμός στηρίζεται στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐκφράζει τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως. Θεωροῦσε αὐτήν τήν διδασκαλία ἐσφαλμένη, γιατί ἡ θεολογία τοῦ Σταυροῦ συνδέεται ἀναπόσπαστα μέ τήν θεολογία τῆς δόξης, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «τόν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν» (Α΄ Κορ. β΄, 8).
Μέσα ἀπό αὐτήν τήν ἑνότητα ὁμιλοῦσε καί γιά τήν ἀσκητική τῆς Ἐκκλησίας, πού συνδέεται μέ τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τόν δοξασμό. Ἡ μέθεξη τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καί Πατέρων τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ἐκφράζει τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι τό κέντρο τῶν Μυστηρίων, ἀλλά καί τῆς ἀσκήσεως. Ἡ πασχάλεια ἐμπειρία δέν ἐντοπίζεται μόνον στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί στόν Σταυρό, οὔτε μόνον στά Μυστήρια, ἀλλά καί στήν ἀσκητική-θεραπευτική ζωή. Στήν πραγματικότητα μέσα ἀπό τήν μέθεξη τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ Χριστιανός μετέχει στήν νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου. Ἡ θεολογία, πού ἀναφέρεται σέ αὐτήν τήν νίκη, εἶναι θεολογία τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ τεκμήριο γνησιότητας. Γι’ αὐτό ὁ π. Ἰωάννης τόνιζε τήν ἀξία τῶν Συναξαρίων καί τῶν ἀσκητικῶν βιβλίων πού περιγράφουν τόν ἀγώνα τῶν μοναχῶν ἐναντίον τοῦ διαβόλου καί τήν ὑπέρβαση τοῦ φόβου τοῦ θανάτου, ἀφοῦ μέ τόν τρόπο αὐτό μετέχει κανείς πραγματικά μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ θεωρητική διδασκαλία γιά τά θεολογικά ζητήματα καταλήγει σέ ἕναν ἰδιότυπο ὀρθόδοξο σχολαστικισμό.
Πίστη ἐξ ἀκοῆς καί πίστη ἐκ θεωρίας
Τό τρίτο σημεῖο, ὡς συνάρτηση τῶν προηγουμένων, εἶναι καί τό θέμα τῆς πίστεως, πού τό ἐντόπιζε στήν πίστη ἐξ ἀκοῆς καί στήν πίστη ἐκ θεωρίας. Ἡ πίστη ἐκ θεωρίας συνίσταται στήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν καρδιά καί τήν θεωρία τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, πράγμα τό ὁποῖο συνιστᾶ καί τήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου, καί ἡ πίστη ἐξ ἀκοῆς εἶναι ἡ ὑπακοή σέ αὐτούς πού ἔχουν τήν πίστη ἐκ θεωρίας, προκειμένου νά ἀποκτήση ὁ κατηχούμενος αὐτήν τήν ἐμπειρία. Ὁπότε, ἡ θεολογία περί τῆς Ἐκκλησίας ὡς θεραπευτηρίου, ἐντοπίζεται σέ αὐτό τό θέμα, τό ὁποῖο καί ἀποτέλεσε τόν πυρήνα τῆς ὅλης διδασκαλίας του.
Analogia entis καί analogia fidei
Τό τέταρτο βασικό σημεῖο μέσα ἀπό τό ὁποῖο ἔβλεπε τήν ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἀπόρριψη τοῦ analogia entis καί τοῦ analogia fidei, δηλαδή ἡ ἀπόρριψη καί καταδίκη τῆς ἀπόψεως ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μέ τήν φιλοσοφία- μεταφυσική καί τήν Ἁγία Γραφή. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ δίνεται στούς θεουμένους Προφῆτες, Ἀποστόλους καί Πατέρες, πού φθάνουν στόν δοξασμό, καί ὁ ὕψιστος βαθμός τῆς ἀποκαλύψεως εἶναι ἡ Πεντηκοστή. Ἔπειτα, ἡ ἀποκάλυψη αὐτῆς τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ὅσο εἶναι δυνατόν, καταγράφεται γιά νά γίνη ὁδηγός στούς ἀνθρώπους, πού θέλουν νά φθάσουν στόν δοξασμό.
Θεματολογία τῶν Διαλόγων
Τό πέμπτο βασικό σημεῖο μέσα ἀπό τό ὁποῖο ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔβλεπε τούς διαλόγους μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν, κυρίως, τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, πού θά μποροῦσε νά ἐπέλθη μιά ἑνότητα, ἦταν τά θεολογικά ζητήματα. Δηλαδή, δέν ἔβλεπε τούς διαλόγους μέσα ἀπό πολιτικές σκοπιμότητες οὔτε τήν λεγομένη «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» μέσα ἀπό συναισθηματισμούς καί ἐξωτερικές ἐνέργειες, ἀλλά μέ τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, ὅπως ἐκφράσθηκε ἀπό τούς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Στό πλαίσιο αὐτό ἐνέτασσε τήν θεολογία περί τῆς οὐσίας καί τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀντιμετωπισθῆ ἡ αἵρεση τοῦ actus purus• τό προπατορικό ἁμάρτημα καί τόν θάνατο ὡς ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, καί ὄχι ὡς κληρονομική ἐνοχή• τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά νά νικηθῆ ὁ θάνατος, ὁ διάβολος καί ἡ ἁμαρτία καί ὄχι ὡς ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης• καί τήν ζωή τοῦ Χριστιανοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία μέ τά Μυστήρια καί τήν ἡσυχαστική παράδοση ὡς νίκη ἐναντίον τοῦ θανάτου, τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας καί ὄχι ὡς μιᾶς κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς ζωῆς.
Συμπέρασμα
Μέσα ἀπό αὐτά τά βασικά σημεῖα ἔβλεπε τήν ἑνότητα μεταξύ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καί ἄλλων Ὁμολογιῶν, ἀκόμη καί τῶν μή Χαλκηδονίων. Αὐτήν τήν ἑνότητα ἔβλεπε καί μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων στήν θεολογία, καί στήν ἐκκλησιαστική πρακτική.
Ἡ ὅλη ἀντιμετώπιση τῶν ἑτεροδόξων ἀπό τόν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη ἦταν θεολογική, ἐκκλησιαστική καί ὄχι ἠθικολογική καί ἀποσπασματική. Γνώριζε τά ἀδύνατα σημεῖα τόσο τῶν Φραγκολατίνων ὅσο καί τῶν Προτεσταντῶν, καθώς ἐπίσης γνώριζε καί τήν ὅλη αὐθεντική διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί γι’ αὐτό ἔκανε στοχευμένες κινήσεις, πράγμα πού δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν οἱ ἄλλοι συνομιλητές του, κυρίως οἱ ὀρθόδοξοι θεολόγοι. Ἔτσι, πρέπει νά ἑρμηνευθοῦν οἱ δυσκολίες πού συναντοῦσε σέ αὐτούς τούς διαλόγους, κυρίως ἀπό ὀρθοδόξους θεολόγους πού εἶχαν δεχθῆ δυτικές ἐπιρροές καί ἀντιδροῦσαν. Βεβαίως, ὡς ἄνθρωπος ἔκανε καί ἐκεῖνος μερικά λάθη στίς ἐκτιμήσεις του καί στόν τρόπο τοῦ διαλόγου, ἀλλά κανείς δέν μπορεῖ νά ἀρνηθῆ τήν ἀγάπη του στήν Ἐκκλησία καί τήν παράδοσή της, ὅπως καί τίς ἀγαθές προθέσεις του. Μέσα ἀπό τίς προϋποθέσεις πού προαναφέρθηκαν ἔβλεπε τούς διαλόγους γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης συνέδεε στενά τήν θεολογία μέ τήν ἱστορία, γιατί πίστευε ὅτι ἡ θεολογία μεταμόρφωσε τήν ἱστορία, ὅπως καί διάφορες ἱστορικές ἰδιαιτερότητες δημιούργησαν προβλήματα μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέσα ἀπό αὐτό τό πρίσμα ἔβλεπε τήν ἀλλοτρίωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, τίς λεγόμενες «ψευδομορφώσεις», πού δημιουργήθηκαν μέσα στήν θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί προσπαθοῦσε νά κάνη διάγνωση καί στήν συνέχεια νά προβῆ στήν θεραπεία τους. Καί αὐτά δέν τά ἔβλεπε ἁπλῶς ἐρασιτεχνικά, ἀλλά τά γνώρισε μέ τήν προσωπική του πείρα, ἀλλά καί τήν ἐπιστημονική του ἔρευνα. Ἔζησε στά μεγαλύτερα ἐρευνητικά κέντρα τοῦ Ὀρθοδόξου καί Χριστιανικοῦ κόσμου, σπούδασε τήν ἐπιστήμη τῆς θεολογίας, ἀλλά καί τήν ἱστορία, καί ὡς ἐρευνητής ἀντλοῦσε ἐπιχειρήματα ἀπό τά ξεχασμένα βιβλία στίς Βιβλιοθῆκες.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Τεῦχος 255 - Ὀκτώβριος 2017
Αναδημοσίευση από: parembasis.gr
↧
↧
Η φωτογραφία της ημέρας
↧
Την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017, η Παναγία Σουμελά στο Κιλκίς
H Ιερά Μητρόπολις Πολυανής, Κιλκισίου και Αγίου Αθανασίου με ιδιαίτερη χαρά ανακοινώνει στους ευσεβείς ορθοδόξους χριστιανούς της Μητροπολιτικής μας επαρχίας πως φέτος στο Πανηγύρι των Αγίων Πεντεκαίδεκα Ιερομαρτύρων πολιούχων Κιλκίς θα έχουμε την ιδιαίτερη
ευλογία να υποδεχθούμε και να προσκυνήσουμε την Ιερά Εικόνα της Παναγίας Σουμελά (πρωτότυπη εικόνα) εκ της Ιεράς Μονής της στην Καστανιά Ημαθίας μετά από αίτημα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Εμμανουήλ και έγκριση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος και του
Δ.Σ. του Ιδρύματος “ΠΑΝΑΓΊΑ ΣΟΥΜΕΛΑ”.
Δ.Σ. του Ιδρύματος “ΠΑΝΑΓΊΑ ΣΟΥΜΕΛΑ”.
Η Υποδοχή της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας Σουμελά θα γίνει την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 και ώρα 5:00μ.μ. και θα παραμείνει στον Ιερό Ναό των Αγίων Πεντεκαίδεκα Ιερομαρτύρων πολιούχων Κιλκίς μέχρι την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017 οπότε και θα αναχωρήσει στις 12:00μ.μ.
Κατά την διάρκεια την παράμονής της Παναγίας Σουμελά στο Κιλκίς θα τελούνται ιερές ακολουθίες σύμφωνα με το πρόγραμμα που θα εκδοθεί.
↧
Ύμνος στους Αγίους αρχιστρατήγους και τις λοιπές ουράνιες Δυνάμεις
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Ουράνιοι Αρχιστράτηγοι,
εσείς που άνωθεν επιβλέπετε με μεγάλη στοργή,
σκεπάστε μας με τις φτερούγες σας,
προστατέψτε μας με τη δύναμή σας.
Είσαστε οπλισμένοι με τη δύναμη του Θεού,
στεφανωμένοι με τη δόξα Του,
κρατάτε πύρινες ρομφαίες
Αστραπιαία, σαν ακτίνες φωτός
διασχίζετε τα σύννεφα,
τα σύννεφα του αέρα, όπου δίνετε μάχες,
παλεύοντας υπέρ του Θεού.
Ακούραστοι, άγρυπνοι φρουροί, χαριέστατοι,
ακαταπαύστως υπερίπτασθε
πάνω από τους ανθρώπους και όλη την κτίση,
πάνω από αναρίθμητους κόσμους.
Όλες οι κραταιές στρατιές του ουρανού
– οι ενάρετες λεγεώνες
με τα αγαθοποιά τάγματα των αγγέλων –
δικές σας είναι,
αδελφοί μας, κατά τον κοινό μας Πλάστη!
Θείοι αρχιστράτηγοι των ουρανίων Δυνάμεων,
οδηγήστε μας εκεί όπου πρέπει να αρθούμε,
στον θρόνο του Υψίστου Θεού,
ο Οποίος τα πάντα δημιούργησε εκ του μηδενός!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» -Νοέμβριος, εκδ. Άθως.
↧
↧
Πότε εξομολογηθήκατε τελευταία φορά; - Ποτέ! ...(video)
↧
Η Θαυματουργή εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη Θάσο. Το θαυμαστό γεγονός με τον Τίμιο Ήλο
Η Παρουσία και τα Θαύματα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στον τόπο αυτό είναι στενά συνδεδεμένη και με την ιστορία, του Τιμίου Ήλου, που αναφέραμε παραπάνω, ο Οποίος επίσης αποτελεί πηγή πολλής χάριτος και ιαμάτων σ’αυτούς, που με πίστη και φόβο Τον προσκυνούν.
Στους πρώτους χρόνους της δουλείας του Γένους μας από τους Τούρκους σ’όλα τα Μοναστήρια είχαν επιβληθεί πολύ μεγάλοι φόροι, που ήταν πραγματική μάστιγα. Μεταξύ των άλλων και το Μοναστήρι του Φιλοθέου στο Άγιον Όρος είχε φθάσει σε μεγάλη οικονομική ανέχεια και στέρηση και αυτών των αναγκαίων. Έτσι αποφάσισαν να στείλουν μια συνοδεία από τρεις μοναχούς με επικεφαλής, τον σεβασμιΏόερο Ιερομόναχο Γαβριήλ, για συνδρομή στους ηγεμόνες της Βλαχίας, που πάντα βοηθούσαν πολύ το Άγιον Όρος.
Οι μοναχοί πήραν μαζί τους και τα σπουδαιότερα άγια κειμήλια της Μονής για ευλογία και προσκύνηση. Μεταξύ των άλλων ήταν και μέρος του Τιμίου Ήλου ( δηλαδή του Καρφιού που μπήκε στο Δεξί Χέρι του Χριστού), δώρο του Αυτοκράτορα Νικηφόρου Βοτανειάτη που το είχε αφιερώσει με Χρυσόβουλο στη Μονή και μέρος του Αγίου Λειψάνου του Αγίου Παντελεήμονος.
Έτσι η συνοδεία των μοναχών με πλοίο έπλεαν για τη Κωνσταντινούπολη, από όπου θα εφοδιαζόταν με Πατριαρχικά συστατικά Γράμματα για τους Ηγεμόνες των Παραδουναβίων Χωρών και τους εκεί Αρχιερείς.
Μόλις όμως είχαν πλεύσει πέντε μίλια, ένας δυνατός άνεμος τους έσπρωξε προς τη Θάσο και με πολλή βία τους έφερε στην περιοχή του Αρχαγγέλου, που ήταν και Μετόχι της Μονής Φιλοθέου, στη «Βαθειά Ποταμιά». Νεκροί από το φόβο και την ταλαιπωρία, έσυραν εκεί το πλοίο κι ανέβηκαν στο Μετόχι τους λίγο να αναπαυθούν, μέχρι να κοπάσει η θαλασσοταραχή. Μάλιστα άναψαν και φωτιά έξω από το Ναό και καθόντουσαν αμέριμνοι.
Εκείνη όμως τη νύχτα ήλθαν θαλασσοπειρατές, που λυμαίνονταν τις θάλασσες καταστρέφοντας ότι εύρισκαν μπροστά τους από την απληστία τους για χρήματα και πολύτιμα αντικείμενα. Όταν είδαν το πλοίο αγκυροβολημένο έξω στην παραλία και πάνω ψηλά φωτιά, πήδησαν ξαφνικά και σκότωσαν όλους τους Μοναχούς και ναύτες. Κατά θεία οικονομία όμως, την ώρα, που τα άγρια εκείνα θηρία βασάνιζαν τους Μοναχούς και τους ζητούσαν χρήματα, πρόφτασε ένας απ’αυτούς κι έκρυψε μέσα στον τοίχο της εκκλησίας το Κιβώτιο με τον Τίμιο Ήλο και το λείψανο του Αγίου Παντελεήμονος. Έτσι διασώθηκαν τα ιερά αυτά αντικείμενα και δεν κάηκαν από τους πειρατές, που με καταστροφική μανία έκαψαν την εκκλησία και τα γύρω οικήματα.
Η αποκάλυψη τους έγινε μετά από αρκετό καιρό ως εξής: Κάποιος Ιωάννης, ήταν για αρκετό χρόνο άρρωστος και δεν μπορούσε να βρη θεραπεία στην αρρώστια του. Κάποια βραδιά είδε στον ύπνο του τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, που τον παρακινούσε να πάει στο Αγίασμα στις « Γονατές», για να γίνει καλά. Σηκώθηκε λοιπόν, και διηγήθηκε στους δικούς του το όνειρο.
Αμέσως τον πήραν οι συγγενείς του και τον έφεραν στο Αγίασμα, όπου λούσθηκε και έγινε τελείως καλά. Από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία για τη θεραπεία του θέλησε να χτίση πάλι τον ερειπωμένο ναό. Έβαλε λοιπόν οικοδόμους, οι οποίοι προσπαθώντας να καθαρίσουν τους τοίχους για να βάλουν θεμέλια, με το γκρέμισμα βρήκαν στον τοίχο το κιβώτιο με τα ιερά κειμήλια. Σκέφτηκαν μεταξύ τους, να το κρύψουν, γιατί είχε αξία η ασημένια θήκη και να δώσουν μόνο το άγιο λείψανο στον Πνευματικό Θωνά Φιλοθείτη, που έμενε τότε στο Μετόχι της Μονής Φιλοθέου στο Θεολόγο.
Τον Τίμιο Ήλο του Σωτήρος Χριστού μας, που ήταν μέσα σε ξύλινο Σταυρό, τον άφησαν πάνω σε μια αγριελιά, που ήταν δίπλα στην εκκλησία του Αρχαγγέλου. Έσωσαν δε το άγιο λείψανο του Αγίου Παντελεήμονος στον Φιλοθείτη μοναχό και του είπαν ψέματα, ότι μόνο αυτό βρήκαν κάτω από μια πλάκα, χωρίς την ασημένια θήκη και τον Τίμιο Ήλο. Κατά θεία και πάλι παραχώρηση, δαιμονίσθηκαν και από τον τρόμο τους για τη δίκαιη τιμωρία, έδωσαν και την ασημένια θήκη. Ξέχασαν όμως τελείως, ότι είχαν αφήσει πάνω στην αγριελιά τον Σταυρό με τον Τίμιο Ήλο.
Κάποιος βοσκός, Γεώργιος, που είχε το μαντρί του στην περιοχή αυτή, κοντά στο ναό, κάθε νύχτα έβλεπε ένα φως να λάμπει σαν άστρο. Πήγαινε τη μέρα και δεν έβλεπε τίποτα. Μια νύχτα παίρνει και το παιδί του και πηγαίνουν μαζί στην αγριελιά και βλέποντας τη λάμψη φοβήθηκαν και δεν ανέβηκαν πάνω στο δένδρο. Αμέσως έφυγαν για το χωριό του Θεολόγου και ανήγγειλαν το γεγονός στον Πνευματικό Θεωνά.
Ο Πνευματικός από τα πρόσφατα γεγονότα της σφαγής των μοναχών και της ανακαινίσεως του ναού από τον Ιωάννη, κατάλαβε, ότι εκεί στην αγριελιά θα είχε απομείνει ο Σταυρός με το Τίμιο Ήλο. Πράγματι ήλθαν στο ναό και βρήκαν το Σταυρό με το κειμήλιο πάνω στο δέντρο. Τα παρέλαβαν με μεγάλη ευλάβεια και τιμή και με λιτανεία τα πήραν στο χωριό του Θεολόγου, ενώ όλοι οι κάτοικοι βγήκαν έξω απ’το χωριό, να τους προϋπαντήσουν. Μετά τα κατέθεσαν στο Φιλοθείτικο Μετόχι του Θεολόγου. Πολλά δε θαύματα έγιναν τότε.
Όταν έμαθαν τα συμβάντα στη Μονή Φιλοθέου η οποία τότε ήταν Κοινόβιο έγραψαν στον Πνευματικό Θεωνά να πάρει τον Τίμιο Ήλο και να τον επιστρέψει στη Μονή. Ο Πνευματικός, σύμφωνα με την εντολή του ηγουμένου, Τον πήγε στο Άγιον Όρος. Τότε ο Αρχάγγελος φανερώθηκε στον Ηγούμενο στον ύπνο του και τον φοβέρισε με ελεγκτικό και προστακτικό τρόπο να στείλει τον Τίμιο Ήλο πίσω προς φύλαξη των Χριστιανών. Εκείνος όμως δίσταζε και ανέβαλε να Τον στείλει. Ξαναεμφανίσθηκε ο Αρχάγγελος με φοβερότερο τρόπο πάλι στον ύπνο του, προστάζοντας, να Τον στείλει πίσω στη Θάσο και να μην Τον εμποδίσει η ζητήσει ποτέ να Τον επιστρέψουν, απειλώντας, ότι αν δεν υπακούσει, θα Τον πάρει μόνος Του. Έτσι ακριβώς και έγινε.
Μετά από τόσες πιέσεις, πηγαίνοντας ο Ηγούμενος στο Σκευοφυλάκιο για να Τον πάρει, με έκπληξη του, δεν Τον βρήκε εκεί. Κατάλαβε αμέσως ότι ο Αρχάγγελος, σύμφωνα με το όνειρο, θα Τον είχε πάρει με θαυματουργικό τρόπο στη Θάσο και έστειλε τον Πνευματικό Θεωνά προς αναζήτηση Του.
Ακριβώς εκείνες τις μέρες ο βοσκός, που είχε ξαναδεί το φως στην αγριελιά, βλέπει λαμπρότερο το φως εκείνο και ειδοποιεί στο Θεολόγο τον Φιλοθείτη Μοναχό να έρθει, να Τον παραλάβει. Ήλθαν λοιπόν όλοι με λιτανεία και συνοδεία και παρέλαβαν το κειμήλιο και το πήραν στο Μετόχι της Μονής στο Θεολόγο, όπως και κατά την πρώτη εύρεση. Ήταν δε τότε που έγινε η δεύτερη εύρεση του Τιμίου Ήλου με τη μεταφορά Του από τον Αρχάγγελο στη Θάσο η Δευτέρα της Διακαινησίμου μετά το Πάσχα. Έτσι αποφασίστηκε να γιορτάζεται πανηγυρικά ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ μαζί με τον Τίμιο Ήλο την Τρίτη της Διακαινησίμου.
Από τότε προς ανάμνηση του θαύματος, κάθε χρόνο, την Δευτέρα της Διακαινησίμου το απόγευμα, έρχονται οι Θεολογίτες με λιτανεία από το βουνό στη Μονή φέρνοντας τον Τίμιο Ήλο με την Εικόνα του Αρχαγγέλου, αγρυπνούν από βραδύς και το πρωί της Τρίτης της Διακαινησίμου γίνεται η Θεία Λειτουργία πανηγυρικά. Με λιτανεία δε πάλι τα επιστρέφουν στο Μετόχι του Θεολόγου. Εκεί εφυλάσσοντο για αρκετά χρόνια, μέχρις ότου ιδρύθηκε η Μονή του Αρχαγγέλου και φυλάσσονται τώρα εδώ.
Λίγο καιρό μετά τη δεύτερη εύρεση, κάποιος ιερεύς Αναστάσιος, από Βουλγαρικό χωριό, ήταν άρρωστος βαρεία και όταν επικαλέσθηκε τη δύναμη του Τιμίου Ήλου έγινε αμέσως καλά.
Από βαθειά ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία του και για να μείνει ανεξάλειπτη η ενθύμηση του θαύματος, που του έγινε, έφτιαξε την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ μέσα σε εξαπτέρυγο ασημένιο και το κομμάτι του Τιμίου Ήλου το έβαλε μέσα μαζί με το Σταυρό, για να είναι φυλακτήριο όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών. Έτσι διασώζεται μέχρι σήμερα.
Βλέπουμε λοιπόν από όλα τα παραπάνω ότι, κατά θεία απόρρητη οικονομία, μέσα στην τόσο κρίσιμη εποχή μας, από μια ιδιαίτερη εύνοια και πρόνοια για το νησί της Θάσου, ο Πανάγιος Θεός μας ο «Μόνος ποιών θαυμάσια», μας χάρισε ένα μεγάλο φίλο, βοηθό και υπέρμαχο, τον Παμμέγιστο Ταξίαρχο των Αγγέλων Μιχαήλ. «Ο Δημιουργός Θεός τον έταξε Προϊστάμενο του τόπου μας, οικονομούντα και βοηθούντα ημάς», κατά τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό.
Τα θαύματα Του ήταν και είναι άπειρα. Ακούει και βοηθεί ταχέως, όποιον Τον επικαλεσθεί με πίστη και αγάπη. Παρουσιάζεται στους περισσότερους ολοζώντανος με στρατιωτική στολή και εκπληρώνει κατά το ψυχικό συμφέρον τις επιθυμίες τους η θεραπεύει ανίατες αρρώστιες η ακόμη επιπλήττει και ελέγχει για να επαναφέρη στο δρόμο της μετανοίας και σωτηρίας.
Για τη Θάσο και ιδιαίτερα για το χωριό του Θεολόγου είναι Προστάτης και ο άμισθος Ιατρός των πιστών μαζί με τον Τίμιο Ήλο. Σ’όλες τις δυσκολίες τους σ’Αυτόν καταφεύγουν. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ακόμη και όταν τα παιδιά τους φεύγουν για να υπηρετήσουν τη θητεία τους στο στρατό, κάνουν πρώτα αγιασμό με το κειμήλιο και μ’αυτήν την ευλογία ξεκινούν.
Όταν λένε τη λέξη «Άγιος» η «Μιχαήλ Αρχάγγελος» εννοούν τον Τίμιο Ήλο μαζί με τον Αρχάγγελο, που εικονίζεται πάνω στο εξαπτέρυγο. Στη συνείδηση τους και οι δύο αυτές έννοιες είναι ταυτισμένες απόλυτα και γι’αυτούς σημαίνουν το ίδιο πράγμα: Μια βαθειά, απλή κι ανόθευτη πίστη στον Αρχάγγελο, που τους χάρισε την ευλογία του Τιμίου Ήλου του Χριστού μας πάνω στο Νησί.
Από το βιβλίο: «ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ. ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΘΑΣΟΥ ΜΕΤΟΧΙΟΝ Ι.Μ. ΟΣΙΟΥ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ».
↧
The Archangel Michael Monastery of Roukouniotis in Symi
The Patriarchal and Stavropegic Monastery of the Archangel Michael the Roukouniotis is located on the western side of the island of Symi, in a region known as Roukouna, after which the monastery gets its name.
![]()
The island is itself dedicated to the Archangel Michael, as is evident from its many shrines to him. According to tradition, the monastery dates back to the fifth century, which would make it the oldest monastery on the island of Symi. It is said to have been built over the ruins of a pagan temple.
The original church is believed to have been dedicated to the Holy Trinity, based on the fact that its oldest icon from Byzantine times depicts the hospitality of Abraham to the three angels, which may be a reason why the Archangel Michael came to be revered there, or if the Archangel Michael was already revered there, it could be the reason why it was dedicated to the Holy Trinity with this icon at its center.
The monastery in its present form was built by the Knights of Saint John in the fifteenth century, and is built like a small castle. By the seventeenth century it was a large monastic community, cultivating a large property of land, and possessing a large library. It also led the spiritual life of the island. And due to its distance from the shore, it was naturally hidden and protected from pirate invasions. For all these reasons, in 1712 the Ecumenical Patriarchate granted it Stavropegic status.
Some time after 1618 the monks sought an experienced iconographer to make for them an icon of the Archangel Michael and the Hospitality of Abraham. Therefore they called for the well-known iconographer from Crete, Stelianos Genites. Both of these works still bear his signature and are in the katholikon of the monastery. In 1734 John Prodromiou gilded the icon of the Archangel Michael with silver, which was ten years after he gilded the icon of the Archangel Michael in the nearby Monastery of Panormitis. And in 1738 Gregory Symaios painted the frescoes of the church.
When you enter the monastery, you are welcomed by a 100-year old cypress tree, known as the Cypress of Michael. It is a unique natural creation of the monastery, under which many pilgrims get some shade. The katholikon of the monastery is a unique two floor building, actually one church on top of the other, with the more ancient church being on the bottom, and an eighteenth century church added on top.
At the beginning of the twentieth century, the monastery had few monks and its own abbot. Gradually it fell into decline, and today it has no monks and was recently restored. In 2011 a restoration project for the monastery began with 850,000 euros, which was completed in November 2014. During this period, the whole monastery complex was restored, the structures of the bearing structure were strengthened, and the frescoes of the two katholikons were preserved. The needs of the monastery today are taken care of by the local Metropolis.
The monastery does celebrate some services throughout the year, such as on its feasts on November 8th and September 7th, as well as the Friday's of Great Lent. Also, due to the miracles of the Archangel Michael, many believers sponsor Divine Liturgies to be celebrated in the monastery on many Sundays.
↧
Η μάχη στον ουρανό μεταξύ του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του δράκοντος και η τρίτη και τελική ήττα του δράκοντα
«Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού του πολεμήσαι μετά του δράκοντος· και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού, και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ…»(Αποκ. ΙΒ, 7,9)
Ο Ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης βλέπει να γίνεται πόλεμος και μάχη στον ουρανό μεταξύ του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του Αγγελικού του Τάγματος εναντίον του δράκοντος-Διαβόλου και του Τάγματός του.
Κατά την μάχη αυτή δεν υπερίσχυσε ο Διάβολος, αλλά νικήθηκε ολοσχερώς, η ήττα του ήταν τόσο μεγάλη, που δεν ευρέθη πλέον τόπος για αυτόν εις τον ουρανό και εβλήθηκε εις την γη. Ο δράκων, ο οποίος λέγεται και όφις ο αρχαίος και Διάβολος και Σατανάς, που παραπλανά την οικουμένη, εβλήθηκε, ερρίφθηκε στην γη μαζί με το Τάγμα των πονηρών αγγέλων του.
Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι, όταν αναφέρεται στην Αποκάλυψη το επίθετο «δράκων» και «όφις ο μέγας ο αρχαίος» υπονοείται ο Διάβολος, ο Σατανάς. «Σατανάς» δε, λέγεται στα εβραϊκά, ενώ, «Διάβολος» στα ελληνικά, που σημαίνει αντίδικος, διαβολέας, κατήγορος Θεού και ανθρώπων.
Ο Ιερός Ευαγγελιστής σ’ αυτό το κεφάλαιο αποφεύγει επιμελώς να μιλήσει καθαρά για τα ονόματα και τα πρόσωπα, αλλά μιλά με επίθετα μυστικά και αλληγορικά. Αυτό το συνηθίζει σε όλη την Αποκάλυψη. Προσέχοντας, όμως, το περιεχόμενο και τα συμφραζόμενα μπορούμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα των οπτασιακών εικόνων του Ιερού Ευαγγελιστού Ιωάννου.
Έτσι, σε αυτήν την εικόνα, που προαναφέραμε θέλει να μας πει ότι ο Διάβολος, που ερρίφθη από τον ουρανό στην γη είναι ήδη ηττημένος και νικημένος από τον Θεό και έρχεται στην γη για να διώξει τους Χριστιανούς, όχι ως νικητής και παντοδύναμος, αλλά ως ηττημένος και αδύναμος. Θα έχει, όμως μεγάλη λύσσα, κακία, μίσος και μανία κατά των Χριστιανών, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η τελειωτική του συντριβή και εξαφάνιση στην γέεννα του πυρός, στην αιώνια Κόλαση μετά του οργάνου του Αντιχρίστου θα γίνει πολύ σύντομα, σε 1260 ημέρες…
Άρα, οι πιστοί δεν πρέπει να δειλιάσουν, να φοβηθούν και να πανικοβληθούν από τον Διάβολο και το όργανό του θηρίο-Αντίχριστο, διότι είναι τα πιο αδύναμα και ανήμπορα και ταλαίπωρα πλάσματα του Θεού, τα οποία σύντομα θα τιμωρηθούν για την κακία και την αιμοβορία τους.
Η πτώση και η ήττα του Διαβόλου στον καιρό του Αντιχρίστου θα είναι η τρίτη, η οριστική, η τελική και αιώνια στην Κόλαση. Η πρώτη έγινε, όταν ο Εωσφόρος αλαζονεύτηκε κατά του Θεού ως το λαμπρότερο δημιούργημά Του και δεν σεβάστηκε τον Δημιουργό του, αλλά ήθελε να θέσει τον θρόνο του υπεράνω του θρόνου του Θεού. Έτσι και ο Θεός τον τιμώρησε, τον έκανε από φωτεινό άγγελο σε σκοτεινό και πονηρό δαίμονα. Την πτώση αυτή την αναφέρει και ο Χριστός μας, όταν είπε στους μαθητές Του: «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα».
Η δε δεύτερη πτώση και ήττα του Σατανά επήλθε κατά την Ανάσταση του Χριστού. Διότι μετά την Ανάσταση περιορίστηκε η δύναμη και η εξουσία του επί των πιστών Χριστιανών και επί της φύσεως. Και όπως λέμε την Κυριακή της Αναστάσεως «Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες, Ανέστη Χριστός και χαίρουσι άγγελοι, Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται, Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος».
Από το βιβλίο: «Ερμηνεία της Ιεράς Αποκαλύψεως κατά την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες» – Μοναχού Μάξιμου Γαβριήλ Αγιορείτου.
Περισσότερα για το Αποκαλυπτικό βιβλίο: εδώ
↧
↧
«Ἄν δέν μετανοήσουμε δέν σωζόμεθα»
ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου
Ὁ Θεός μέ τό στόμα τοῦ Προφήτου Ἡσαΐα μᾶς παραγγέλει λέγων:
«Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν. Μάθετε καλόν ποιεῖν»2.
Ἡ μετάνοια προϋποθέτει ἁμαρτία. Ὅποιος δέν ἔχει ἁμαρτία, αὐτός δέν ἔχει ἀνάγκη μετανοίας. Ὅλοι, καί πρῶτος ἐγώ, αἰσθανόμεθα ἁμαρτωλοί. Ἡ ἁμαρτία εἶναι τραῦμα, πληγή. Τραῦμα στή ψυχή, πληγή στή συνείδησι πού μᾶς πονάει. Τραῦμα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας εἴμεθα μέλη. Κάρφωμα στό Χριστό καί ξανασταύρωμα στό Χριστό εἶναι ἡ ἁμαρτία.
Ποιός δέν ἔχει τραυματισθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία;
Ποιός δέν ἔχει ἁμαρτήσει μέ τά λόγια, μέ τίς πράξεις του, μέ τούς λογισμούς;
Ποιός δέν χτυπήθηκε κατάστηθα ἀπό τίς τύψεις τῆς συνειδήσεως;
Ὅποιος θά πῆ πώς δέν ἔχει ἁμαρτήσει, αὐτός θά ἔχει πεῖ τό μεγαλύτερο ψέμμα. Καί ὅσοι πάσχουν ἀπό ἀγνωσία τοῦ ἑαυτοῦ των, λένε ψέμματα, πώς δέν ἔχουν ἁμαρτίες. Ἡ μεγάλη καί ἀναντίρρητος ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ἀνεξαιρέτως ὅλοι εἴμεθα τραυματισμένοι ἀπό τό βέλος τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλ᾿ ἄν ἡ ἁμαρτία εἶναι τό τραῦμα, ἡ μετάνοια εἶναι τό φάρμακο. Ὦ μετάνοια! Τί μεγάλο, τί εὐλογημένο δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο! Ξέρεις τί εἶναι, ὁποιαδήποτε ὥρα καί στιγμή θελήσεις, νά ὑποχρεώνης τόν Θεό νά σοῦ λευκάνη τό ποινικό σου μητρῶο; Φαντασθῆτε κάποιον ἐγκληματία μέ βεβαρημένο τό ποινικό του, νά ἔχη διαπράξη ἕνα σωρό ἐγκλήματα. Καί σέ κάποια στιγμή κάνει μιά κίνησι καί ὑποχρεώνει τόν δικαστή νά τοῦ δώση χάρι καί νά τοῦ λευκάνη τό ποινικό μητρῶο. Αὐτή, λοιπόν, ἡ κίνησις εἶναι ἡ μετάνοια. Τό λέγει μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Ἡσαΐου ὁ Θεός.
↧
Μοναχός Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης (1835 – 11 Νοεμβρίου 1902)
Ο κατά κόσμον Ζήσης Καμπυλάκης γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Λαυρέντιος του Πηλίου το 1835. Οι φτωχοί γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης κι Ευπραξία. Μεγάλωσε πλησίον του παπά τού χωριού του Κωνσταντή Ζώη, από τον οποίο κι έμαθε ανάγνωση και γραφή, όπως γράφει ο ίδιος:
«Τα πρώτα γράμματα του αλφαβήτου έμαθον κεχαραγμένα υπό του Ιερέως της ενορίας ημών επί της ξυλίνης και τετραγώνου πινακίδος, ην έφερον εξηρτημένην από του ώμου. Την θύραν του δημοτικού και ελληνικού σχολείου της πατρίδος μου δεν είδον, ούτε την κλίμακα αυτών ανήλθον».
Μόλις 16 ετών εισήλθε στη βιοπάλη. Μετά τον θάνατο και του πατέρα του εργάσθηκε ως αμπελοφύλακας επί τετραετία. Εκεί στους αγρούς διαβάζοντας την Αμαρτωλών Σωτηρία και τον Θηκαρά ήλθε σε κατάνυξη και μετάνοια και θέλησε να μεταβεί στο Άγιον Όρος.
Μόλις 16 ετών εισήλθε στη βιοπάλη. Μετά τον θάνατο και του πατέρα του εργάσθηκε ως αμπελοφύλακας επί τετραετία. Εκεί στους αγρούς διαβάζοντας την Αμαρτωλών Σωτηρία και τον Θηκαρά ήλθε σε κατάνυξη και μετάνοια και θέλησε να μεταβεί στο Άγιον Όρος.
Το 1853 εισήλθε στην ιερά μονή Εσφιγμένου. Το 1860 εκάρη μοναχός. Αυτοβιογραφούμενος σημειώνει: «Μεταβάς εις Άγιον Όρος και κατοικήσας εν τη του Εσφιγμένου Μονή, ησθάνθην την ηδύτητα των γραμμάτων, ετρώθην την καρδίαν υπό του έρωτος της παιδείας». Σπούδασε επί τριετία στην Αθωνιάδα Σχολή. Μελετούσε αδιάκοπα, καταρτιζόταν και προσευχόταν. Παρέμεινε στη μονή επί 13 έτη. Αναχώρησε το 1871 κι εγκαταστάθηκε στον Βόλο.
Ήθελε με κάθε τρόπο ν’ ανεβάσει το πνευματικό επίπεδο των συμπατριωτών του. Φορώντας πάντοτε το τίμιο μοναχικό ράσο και υπογράφοντας έως του θανάτου του ως μοναχός Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης, άνοιξε βιβλιοπωλείο, δημιούργησε βιβλιοθήκη κι έκανε εκδόσεις αρκετών διδακτικών βιβλίων. Εκδίδει μάλιστα ημερολόγιο και περιοδικό. Το όλο έργο του για την εποχή εκείνη είναι πανθομολογούμενα μεγάλο άθλημα. Για την τόλμη, το θάρρος και τον έλεγχό του φθάνει και να διωχθεί. Οι δεινοί συκοφάντες του καταντροπιάζονται και η φήμη του αποκαθίσταται.
Στο όλο έργο του οι ερευνητές βρίσκουν πολλά στοιχεία για την αγιολογία, την εκκλησιαστική ιστορία, τη ναοδομία, τη μοναστηριολογία και τα θρησκευτικά έθιμα κυρίως της Θεσσαλίας. Έγραφε έως το τέλος του, μελετούσε, κυκλοφορούσε βιβλία και προσευχόταν ο σεμνός και ταπεινός αυτός μοναχός. Στις 28.3.1902 υπογράφει τον πρόλογο του βιβλίου του: «Εκκλησιαστική Ιστορία Θεοδωρήτου επισκόπου Κύρου, εκδίδοται εκ της β’ εκδόσεως του Migne επιμελεία και δαπάνη Ζωσιμά Εσφιγμένου, εν Αθήναις 1902». Στο βιβλίο του αυτό δημοσιεύει και τη φωτογραφία του με τη σημείωση:
«Προς τους ζητήσαντας προ χρόνου την φωτογραφίαν μου είπον, φίλοι, δεν εφωτογραφήθην, διότι ενόμιζον ότι φωτογραφούνται οι έχοντες προτερήματα και αξιώματα πολιτικά ή εκκλησιαστικά, ίνα, πέμποντες τας φωτογραφίας των προς τους ευνοουμένους, υπομιμνήσκωσιν αυτούς την εν τη κοινωνία επισημότητα και τα κατορθώματα αυτών. Εις άλλους δε πάλιν τους μη ιδόντας το πρόσωπον αυτών και ζητούντας φωτογραφίαν στέλλουσι τοιαύτας όπως διά ταύτης μάθωσι τας διαθέσεις της ψυχής αυτών, καίτοι τούτο είναι δύσκολον, διότι διά των χαρακτηριστικών του προσώπου δεν είναι δυνατόν ν’ ανεύρη τις ακριβώς τας διαθέσεις της ψυχής, αν και αι διαθέσεις αυτής εμφαίνονται κατά το μάλλον και ήττον εν τοις χαρακτηριστικοίς του προσώπου, τας οποίας άλλως ο μη έχων γνώσεις φυσιογνωμικάς, ή ολίγας μόνον έχων, δεν δύναται να εννοήση τίποτε· τούτο μαρτυρεί και ο γράψας ολόκληρον φυσιογνωμικόν βιβλίον, ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, όστις λέγει “οι μεν ουν κατά τα ήθη μόνον φυσιογνωμούντες αμαρτάνουσιν αν, πρώτοι μεν, πρώτον, ότι ένιοι ουχ αυτοί όντες, τα επί των προσώπων ήθη τα αυτά έχουσιν, οίον ό,τε ανδρείος και ο αναιδής, ταύτα έχουσι, τας διανοίας πολύ κεχρισμένοι. Δεύτερον δε, ότι κατά χρόνους τινάς τα ήθη ου τα αυτά, αλλ’ ετέρων έχουσι δυσανίοις τε γαρ ούσιν, ενίοτε συνέβη την ημέραν ηδέως διαγαγείν, και το ήθος λαβείν το του εύθυμου και τουναντίον εύθυμον λυπηθήναι, ώστε το ήθος το επί του προσώπου μεταβαλείν. Έτι προς τούτοις περί ολίγων αν τις τοις επιφαινομένοις τεκμαίροιτο”. Αν δε και ηδυνάμην να δώσω υμίν ενταύθα την φωτογραφίαν μου διά της γραφίδος μου και ουχί διά του φωτός, θα προτιμήσω όμως ίνα ευχαριστήσω υμάς, θα φωτογραφήσω εμαυτόν, πρώτον διά της γραφίδος μου και έπειτα διά της φωτοτυπίας, εξ ων θα κατανοήσετε κάλλιον τας ψυχικάς μου διαθέσεις· έχω σώμα μέτριον ή μάλλον φαρδύ πλατύ, πρόσωπον ωοειδές, μέτωπον πλατύ, οφρύας αραιάς, οφθαλμούς καστανούς, στόμα ανάλογον, τρίχας λευκάς και πάνυ κοντάς, πώγωνα λίαν λευκόν και μέτριον, ένδυμα μέλαν, κάλυμμα της κεφαλής μου ατημελές και το 67ον έτος εις την ράχιν μου».
Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 11.11.1902.
Πηγές – Βιβλιογραφία:
Θεοδώρητου Κύρου επισκόπου, Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1902. Συρεγγέλα Ιωάννου πρωτοπρ., Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης (1835-1902), ο αυτοδημιούργητος, ο ελευθερόφρων, ο Διαφωτιστής, στον τόμο Ανάληψις, Βόλος 2000, σσ. 187-191.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1901-1955, σελ. 49-52, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
↧
«Παντού βασιλεύει η κακία, η αμαρτία, η μοχθηρία»
"... Θλιβερή κατάσταση του κόσμου μας; Έτσι ήταν από τα αρχαία χρόνια και έτσι θα είναι ως την συντέλεια. Παντού βασιλεύει η κακία, η αμαρτία, η μοχθηρία. Τίποτα, ωστόσο, δεν μπορεί να ανακόψει την ορθή πορεία όσων ποθούν ειλικρινά την σωτηρία τους.! «ὅτι μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ.» (`Α Ίω. 4:4.)"
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
↧
Ασέβεια στην ιερά εικόνα του Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη από «πρόσφυγα»
Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, άσεμνη χειρονομία στην ιερά εικόνα του Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη έκανε αλλοδαπός.
↧
↧
Άγιος Βίκτωρ: Ταξίδεψε όλη την Ιταλία για χάρη του Ευαγγελίου
Ο Άγιος Βίκτωρ, τη μνήμη του οποίου τιμά σήμερα 11 Νοεμβρίου η Εκκλησία, ανήκει στο μαρτυρικό χορό, που με το αίμα του πότισε το ζωηφόρο δένδρο της χριστιανικής πίστης τον δεύτερο αιώνα μετά Χριστόν, όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος (160 μ.Χ.).
Οι υπηρεσίες που προσέφερε ο Άγιος Βίκτωρ υπέρ του Ευαγγελίου, είχαν σαν στάδιο την Ιταλία. Εκεί ο Βίκτωρ έτρεχε σε διάφορες πόλεις και έσπερνε το λόγο της σωτηρίας. Συλλαμβάνεται γι’ αυτό και εκβιάζεται να προσφέρει θυσία στα είδωλα.Επειδή όμως δεν λύγισε, του έβγαλαν τα μάτια και τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω. Έτσι παρέδωσε τη γενναία και άγια ψυχή του.
Ἀπολυτίκιον
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Τρισάριθμον σύνθημα, των αθλοφόρων Χριστού, υμνήσωμεν άσμασι, χαριστηρίοις πιστοί, Μηνάν τον αοίδιμον, Βίκτωρα τον γενναίον, και Βικέντιον θείον, πλάνην την των ειδώλων, καταργήσαντας πίστει. Αυτών ταις ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.
↧
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Τότε ο πόλεμος έφερνε θάνατο, τώρα ο πολιτισμός φέρνει αρρώστια»
Ο πολιτισμός καλός είναι, αλλά, για να ωφελήση, πρέπει να «πολιτισθή» και η ψυχή. Αλλιώς είναι καταστροφή. Ο Άγιος Κοσμάς είπε: «Από τους γραμματισμένους θα έρθη το κακό». Παρόλο που η
επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ και έκανε πρόοδο μεγάλη, εν τούτοις με ο,τι κάνουν για να βοηθήσουν τον κόσμο, χωρίς να το καταλαβαίνουν, καταστρέφουν τον κόσμο. Ο Θεός άφησε τον άνθρωπο να κάνη του κεφαλιού του, αφού δεν Τον ακούει, και έτσι τρώει το κεφάλιτου. Καταστρέφεται μόνος του ο άνθρωπος με αυτά που φτιάχνει.
Τι κατόρθωσαν οι άνθρωποι του 20ου αιώνος με τον πολιτισμό! Παλάβωσαν τον κόσμο, μόλυναν την ατμόσφαιρα, τα πάντα. Η ρόδα, αν ξεφύγη από τον άξονα, γυρίζει συνέχεια χωρίς σκοπό. Έτσι και οι άνθρωποι, άμα ξεφύγουν από την αρμονία του Θεού, βασανίζονται! Παλιά υπέφεραν οι άνθρωποι από τον πόλεμο· σήμερα υποφέρουν από τον πολιτισμό. Τότε έφευγαν από τις πόλεις στα χωριά εξ αιτίας του πολέμου και με ένα χωραφάκι περνούσαν. Τώρα θα φύγουν από τις πόλεις εξ αιτίας του πολιτισμού, γιατί δεν θα μπορούν να ζήσουν μέσα σ” αυτές. Τότε ο πόλεμος έφερνε θάνατο. Τώρα ο πολιτισμός φέρνει αρρώστια.
– Γέροντα, γιατί πλήθυνε τόσο πολύ ο καρκίνος;
– Το Τσερνομπίλ κ.λπ. τι έκαναν; Από εκεί είναι. Αυτά κάνουν οι άνθρωποι… Τι σακατεμένος κόσμος υπάρχει! Σε ποιά εποχή ήταν τόσοι άρρωστοι; Παλιά οι άνθρωποι δεν ήταν έτσι. Τώρα, όποιο γράμμα ανοίξω, καρκίνο η ψυχοπάθεια η εγκεφαλικό η διαλυμένες οικογένειες, αυτά θα συναντήσω. Άλλοτε σπάνια υπήρχε καρκίνος. Βλέπεις, ήταν φυσική η ζωή. Άλλο θέμα τι επέτρεπε ο Θεός. Έτρωγε κανείς φυσικές τροφές και ήταν υγιέστατος. Φρούτα, κρεμμύδια, ντομάτες, ήταν όλα καθαρά. Τώρα και αυτές οι φυσικές τροφές σακατεύουν τον άνθρωπο. Αυτοί που τρώνε όλο τέτοιες τροφές παθαίνουν μεγαλύτερη ζημιά, γιατί όλα έχουν μολυνθή. Αν ήταν παλιά έτσι, εγώ θα πέθαινα από νέος, γιατί σαν καλόγερος έτρωγα ο,τι είχε ο κήπος· πράσα, μαρούλια, κρεμμύδια, λάχανα, όλο τέτοια, και ήμουν μια χαρά. Τώρα έχουν λιπάσματα, ραντίσματα. Τι τρώνε σήμερα οι άνθρωποι! Το άγχος, οι νοθευμένες τροφές αρρώστια φέρνουν. Αχρηστεύεται ο κόσμος, όταν χρησιμοποιή αδιάκριτα την επιστήμη.
– Γέροντα, παλιά πως άντεχαν οι άνθρωποι περισσότερο στην άσκηση και ήταν πιο υγιείς; Βοηθούσαν και οι τροφές;
– Ναι, γιατί ήταν οι τροφές καθαρές τότε. Αυτό χρειάζεται συζήτηση; Και όλα τα έτρωγαν ώριμα. Τώρα όλα τα κόβουν άγουρα, για να μη χαλάσουν, και τα αφήνουν στο ψυγείο. Τα μαζεύουν πράσινα-πράσινα και τα αφήνουν να ωριμάσουν. Ενώ πρώτα ωρίμαζε το φρούτο, έπεφτε κάτω από το δένδρο η, μόλις το έπιανες, κοβόταν. Αλλά εκτός που έτρωγαν καλές, υγιεινές τροφές – ψωμί και βούτυρο η γάλα ήταν για το παιδί γερή τροφή -, δούλευαν και το μυαλό τους οι άνθρωποι και καταλάβαιναν, όταν πάθαιναν κάτι, αν ήταν από τις τροφές. Τώρα και οι τροφές είναι νοθευμένες και το μυαλό δεν το δουλεύουν.
Και πόσα από αυτά που φτιάχνει τώρα ο άνθρωπος είναι άχρηστα. Το μαλλί σιγά-σιγά το καταργούν. Δύσκολα να βρης μάλλινη φανέλλα να κρατά τον ιδρώτα. Φορώ μια φανέλλα μάλλινη και αμέσως καταλαβαίνω αν έχη συνθετικό, γιατί δεν μπορώ να πάρω αναπνοή· με πιάνει δυσφορία, πάω να σκάσω! Και το θεωρούν στέρεο, πιο καλό! Το θεωρούν πρόοδο! Είναι όμως υγιεινά αυτά; Έτσι όπως τα κάνουν είναι ανθυγιεινά. Και γράφουν «αγνό παρθένο μαλλί»!! Και θα βρουν και άλλες καθαρώτερες λέξεις, για να τα διαφημίζουν! Τα πρόβατα τώρα να τα έχουμε μόνο για το κρέας, αφού φτιάχνουμε μαλλί από πετρέλαιο. Και οι μεταξοσκώληκες λένε: «Αφού θέλετε καλύτερο μετάξι, φτιάξτε το εσείς
↧
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής»
↧
Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης (10 Νοεμβρίου) - Ὁ Νονός τοῦ γέροντα Παϊσίου
Σύντομα βιογραφικά στοιχεία
Ο Οσιότατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας.
Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιο Αρσένιο). Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους.
Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιο Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχε ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος. Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του.
Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου όπου αργότερα κάρηκε Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παϊσιος ο Β΄, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα Φάρασα για να μάθει γράμματα στα εγκαταλειμμένα παιδιά. Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυο προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός. Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται.
Σκεύος της Θείας Χάριτος
Με την άφθονη Θεία Χάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων.
Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς την εικόνα Του, τον άνθρωπο και όχι στον εαυτό του, διότι , όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό του και αγκάλιαζε και τα γύρω χωριά. Θεράπευε αδιάκριτα τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Χριστιανούς ή Τούρκους.
Για τον Άγιο δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη πλασθείσα εικόνα του Θεού.
Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη Χάρη του Θεού. Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε “φυλακτό” που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος. Διάβαζε το Άγιο Ευαγγέλιο σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς παραλυτικούς, δαιμονιζομένους και γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε την ανάγνωση.
Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντάς το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα εθεραπεύοντο και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο, έκανε το θαύμα. Χρήματα φυσικά δε δεχόταν ποτέ ούτε κι έπιανε στα χέρια του.
Συνήθιζε να λέγει “η πίστη μας δεν πουλιέται”. Βίωνε ολοκληρωτικά και “έπασχε τα Θεία”. Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι αγαπούσε πολύ πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον πλησίον. Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να ποιμάνουν την ποίμνη του Χριστού.
Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο. Ζούσε μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου. Σε αυτό, καθώς και για τα θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου.
Η μεγάλη ευαισθησία του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση. Ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθισε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του. Προτιμούσε πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθισε σε ζώο – μόνο μια φορά – και όπως χαρακτηριστικά έλεγε: “Εγώ που είμαι χειρότερος και από το γαιδουράκι, πως να καθίσω σ’ αυτό;”
Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ’ ορισμένες “ιδιοτροπίες”. Παρουσιαζόταν σαν σκληρός θυμώδης, οξύθυμος, απόπαιρνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη γι’ αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλνουν φαγητό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο τα εξής: “Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερεύς και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Τον καλόγηρο που τον υπηρετούνε γυναίκες, δεν είναι καλόγηρος”. Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, “Θεέ μου! λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πως έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν του έκανε το αίτημά του. Εμείς όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες “στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε στον Χατζεφεντή τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλ’ αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα”. Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα.
Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πως θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ’ ένα νησί. Η αγία του μορφή συνέχεια σκορπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτιασμένου κυδωνιού. Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιο του, που το ποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.
Τρεις μέρες πριν την εκδημία του ήλθε η Παναγία, τον γύρισε σ’ όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σ’ Αυτόν. Έφυγε στις 10 Νοεμβρίου το 1924.
Με λίγα λόγια αυτός ήταν ο Άγιος Αρσένιος. Ας έχουμε όλοι τις Άγιες του Ευχές.
↧
↧
Με λίγα λόγια και πολλά έργα όπως ο Καλός Σαμαρείτης
Τον δρόμο για την αιωνιότηταλέει ότι αναζητά ο νομικός του Ευαγγελίου και ο Χριστός του δείχνει τον ανήφορο της αγάπης προβάλλοντας του το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη. Η διήγηση τελειώνει με πέντε λέξεις «Πορεύου και συ ποιεί ομοίως».
Είναι το συμπέρασμα, σύντομο, απλό και περιεκτικό.Νοσταλγός και αναζητητής της αιωνιότητας εμφανίζεται και ο σημερινός άνθρωπος.Επιθυμεί να βρεθεί στην βασιλεία της Χαράς και της Ειρήνης που αρχίζει από την ζωή αυτή και συνεχίζεται στην άλλη την Aιώνια και Παντοτινή.Για να φθάσει εκεί που επιθυμεί πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο της αγάπης η οποία δεν οδηγεί μόνον τον άνθρωπο στον ουρανό αλλά φέρνει και τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους.Ένα θλιβερό φαινόμενο της εποχής μας είναι η «φιλολογία της αγάπης» όπου πολλοί μιλούν για αγάπη, καμουφλάρονται πίσω από την αγάπη, και ταυτόχρονα εκμεταλλεύονται την αγάπη για δικούς τους σκοπούς, για επίδειξη, δημιουργία εντυπώσεων ή και για να πείσουν τους εαυτούς τους ότι έκαναν απλά το καθήκον τους, απέναντι στον ελάχιστο αδελφό.
Ειδικά τις ημέρες που έρχονται δεν θα είναι λίγοι εκείνοι που θα ευαισθητοποιηθούν για τους γέροντες, τους ανάπηρους, τα ορφανά, τους φυλακισμένους τους οποίους θα λησμονήσουν μετά τις εορτές για να τους ξαναθυμηθούν του χρόνου τέτοιον καιρό. Η γνήσια αγάπη χαρακτηρίζεται από την διαρκή πορεία μας προς τους ελαχίστους αδελφούς μας. Την πορεία που δεν σταματά, με τον ίδιο ρυθμό, το ίδιο ενδιαφέρον, την ίδια ζεστασιά όλον τον χρόνο. Η γνήσια αγάπη δεν περιμένει να χτυπήσουν την πόρτα της, αυτοί που πονούν και υποφέρουν αλλά βγαίνει η ίδια και τους αναζητά, κτυπά τις πόρτες τους και τους παρηγορεί, τους ενισχύει, τους στηρίζει.
Με λίγα λόγια και πολλά έργα όπως ο Καλός Σαμαρείτης που είναι η προσωποποίηση της αγάπης, ας στραφούμε προς τον πλησίον μας, χωρίς προτιμήσεις, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς επιλογές.Ας αφήσουμε την καρδιά μας αυθόρμητα να προσφέρει, όχι γιατί τις το επιβάλλουν οι Ημέρες που έρχονται, ούτε για να εισπράξει χειροκροτήματα και επαίνους, αλλά για να νοιώσει την χαρά της εφαρμογής της μεγαλύτερης εντολής του Χριστού μας, η οποία «θα καλύψει πλήθος αμαρτιών » μας εν ημέρα κρίσεως.
Παράλληλα όμως ας καλλιεργήσουμε και την αγάπη της καρδιάς. Μην την περιορίσουμε μόνο στην υλική προσφορά.Μία επίσκεψη στον άρρωστο, στον κατάκοιτο, στον ανάπηρο, στον μοναχικό γείτονά μας έχει πάρα πολύ μεγάλη αξία, γιατί δεν υπάρχουν μόνο άδεια στομάχια αλλά υπάρχουν και άδειες ψυχές, που τους πνίγει η μοναξιά, η έλλειψη ενός ανθρώπου, ενός φίλου. Ο λόγος που μας προσφέρονται δύο αντίδωρα αυτός είναι : Μετά την Θ. Λειτουργία της Κυριακής ας κάνουμε την λειτουργία της αγάπης επισκεπτόμενοι κάποιον αδελφό. (Όχι μόνο τον συγγενή, τον φίλο και γνωστό μας) δίνοντάς του λίγη χαρά με την επίσκεψή μας, αλλά και την ευλογία του Μυστηρίου. Ο δρόμος που οδηγεί προς τον ουρανό, είναι ανοικτός μπροστά μας. Ας βάλουμε μέσα μας την καρδιά Του Καλού Σαμαρείτη και ας πορευθούμε σύμφωνα με Το παράδειγμα του!
↧
Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Γιατί αγαπώ την Ορθοδοξία!
Έχω μεγάλο σεβασμό για τα χριστιανικά δόγματα, και κυρίως για την Ορθοδοξία, διότι μόνον η Ορθοδοξία αναγνωρίζει πως η θρησκεία είναι μυστήριο. Οι ρωμαιοκαθολικοί κι οι προτεστάντες θέλουν να τα εξηγήσουν όλα.
Είναι άσκοπο να πιστεύεις σε μία θρησκεία, θεωρώντας ότι αυτή η θρησκεία θα σε βοηθήσει να τα καταλάβεις όλα. Ο σκοπός της θρησκείας είναι ακριβώς να μας βοηθάει να κατανοήσουμε το γεγονός ότι δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε όλα. Νομίζω πως η Ορθοδοξία συντηρεί αυτό το πολύτιμο αίσθημα του μυστηρίου.
Η ρωμαιοκαθολική εκκλησία ήταν πάντα και πολιτικό ίδρυμα, εκτός από θρησκευτικό, και πάντα ενδιαφερόταν για το νόμο. Πρέπει να θυμόμαστε πως, όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατέρρευσε στη Δύση και ήρθαν τα βαρβαρικά βασίλεια, οι Ρωμαίοι άρχοντες χάθηκαν, αλλά οι εκκλησιαστικοί άνδρες παρέμειναν, κι ήταν κι οι μόνοι με ρωμαϊκή μόρφωση. Οπότε, αυτοί χρησιμοποιήθηκαν από τους βάρβαρους βασιλείς για να εφαρμόσουν το νόμο. Έτσι, η Δυτική Εκκλησία «ανακατεύτηκε» με το νόμο. Τον βλέπεις το νόμο στη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία: θέλει να είναι όλα νομικά κατοχυρωμένα. Στο Βυζάντιο -και είναι ενδιαφέρον πώς μετά την τουρκική κατάκτηση τα υποστρώματα παραμένουν- η Εκκλησία ενδιαφέρεται μόνον για τον Κανόνα, το νόμο των γραφών.
Δεν έχει την επιθυμία να καθορίσει τα πάντα. Στις Δυτικές Εκκλησίες που αποσχίστηκαν από τη ρωμαιοκαθολική, η ανάγκη του νόμου, του απόλυτου καθορισμού, έχει κληρονομηθεί. Έχει πολύ ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς -και μελετώ εδώ και καιρό- τον διάλογο ανάμεσα στην Αγγλικανική Εκκλησία του 17ου αιώνα και την Ορθόδοξη. Οι Αγγλικανοί ήταν ιδιαίτερα ανάστατοι διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι πίστευαν οι Ορθόδοξοι σχετικά με τη μεταβολή του οίνου και του άρτου σε αίμα και σώμα.
Οι Ορθόδοξοι έλεγαν «είναι μυστήριο, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Πιστεύουμε ότι γίνεται, αλλά το πώς δεν το γνωρίζουμε». Οι Αγγλικανοί -όπως κι οι ρωμαιοκαθολικοί- ήθελαν μια καθαρή εξήγηση. Αυτή είναι η τυπική διαφορά των Εκκλησιών και γι'αυτό ακριβώς αγαπώ τους Ορθοδόξους. Χαίρομαι με τη Σκέψη ότι στα επόμενα 100 χρόνια η Ορθοδοξία θα είναι η μόνη Ιστορική Εκκλησία που θα υφίσταται.
Ο μέγιστος Βυζαντινολόγος του 20ου αιώνα
↧
Το θαύμα του Αγίου Μηνά που έκρινε την μάχη του Ελ Αλαμέιν
Άγιος Μηνάς «ὁ ἐν τῷ Κοτυαείῳ» ο Μεγαλομάρτυρας – Εορτάζει στις 11 Νοεμβρίου
~ Σε μια προσκυνηματική μου επίσκεψη στο Άγιον Όρος πριν περίπου δύο χρόνια και συγκεκριμένα στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας, ένα απόγευμα αποφάσισα να μεταβώ με τα πόδια στην περιοχή της Βίγλας
και να πάω στο κελλάκι του Αγίου Μηνά του θαυματουργού του άλλοτε προστάτη της Αστυνομίας Πόλεων, εκεί που διαμένει ο γνωστός π. Ιωσήφ, αυτός που κυματίζει την Ελληνική σημαία σε κάθε πέρασμα μαχητικού αεροσκάφους από την περιοχή. Ναι εκεί στο νοτιοανατολικότερο άκρο του Άθωνα.
Χτύπησα την πόρτα του κελιού και μου άνοιξε ο π. Ιωσήφ με τον οποίον γνωριζόμασταν και με πήγε ως είθισται να προσκυνήσω στο εκκλησάκι του Αγίου, εκεί και μάλιστα στο τρόπον τινά πρόναο είδα κάποιες αγιογραφίες του Αγίου Μηνά, η μία τον παρουσίαζε καβάλα όχι όπως συνήθως τον βλέπουμε σε άλογο αλλά σε καμήλα. Ναι σε καμήλα…
Ρωτώ τον πατέρα του κελιού και μου λέει πήγαινε να προσκυνήσεις μέσα στον ναό, να ετοιμάσω εγώ το κέρασμα και θα σου πώ.
Πράγματι προσκύνησα όπως μου είπε και κατευθύνθηκα στο αρχονταρίκι του κελιού όπου αφού έλαβα το καθιερωμένο αγιορείτικο κέρασμα ο π. Ιωσήφ ξεκίνησε να μου εξιστορεί και να μου επεξηγεί ουσιαστικά την αγιογράφηση που παρουσίαζε τον Άγιο Μηνά καβάλα πάνω σε καμήλα και μάλιστα να τρέχει με μεγάλη ορμή.
Μου λέει ο Άγιος Μηνάς Σπυρίδωνα όπως ξέρεις ήταν Αιγύπτιος στην καταγωγή, και έζησε τον 3ο μ.Χ αιώνα. Τα θαύματα του πολλά εξού και το προσωνύμιο του ως θαυματουργού.
Το 1942 λοιπόν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι υπό τον Ρόμμελ δυνάμεις του Άξονα στην Αφρική είχαν καταφέρει να προελάσουν τόσο ώστε να είναι ορατός ο κίνδυνος να φθάσουν στην Διώρυγα του Σουέζ. Στην περιοχή του Ελ Αλαμέιν (η ονομασία της περιοχής αυτής προέρχεται από αραβική παραφθορά του ονόματος του Αγίου Μηνά), όπου βρισκόταν ο τάφος του Αγίου, οι αντίπαλες δυνάμεις προετοιμάζονταν για την αποφασιστική σύγκρουση η οποία θα έκρινε το αν οι Σύμμαχοι θα κατάφερναν να παραμείνουν στην Αφρική.
Μεταξύ των συμμαχικών στρατευμάτων βρισκόταν και ελληνική στρατιωτική δύναμη, η οποία πήρε μέρος στη μάχη. Ένα από τα βράδια εκείνα, πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Μηνά να βγαίνει τα ερείπια του ναού του που βρισκόταν στην περιοχή που ήτο ο τάφος του Αγίου οδηγώντας ένα καραβάνι με καμήλες και να είναι περιτριγυρισμένος από αγγέλους και να μπαίνει μέσα στο στρατόπεδο των εχθρικών δυνάμεων.
Η εμφάνιση αυτή κατατρόμαξε τους Γερμανούς και υπονόμευσε καίρια το ηθικό τους, πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων και το αδιανόητο ήταν πως οι μηχανές των στρατιωτικών τους οχημάτων αλλά και των ταγκς σταμάτησαν να λειτουργούν για αρκετή ώρα κάνοντας του Γερμανούς κυριολεκτικά να τραπούν σε φυγή.
-Φοβερό δεν είναι αδελφέ μου Σπυρίδωνα. Φαντάσου ένας Άγιος με στρατιά αγγέλων διαλύει ολόκληρο στρατό!!!!!
-Ναι πάτερ μου και πολύ σπάνια η απεικόνιση τέτοιων θαυμάτων. Να σήμερα έμαθα ένα μεγάλο θαύμα του Αγίου και μάλιστα όχι πολύ μακριά στο παρελθόν αλλά λίγες δεκαετίες πίσω. Ένα ακόμη θαύμα που συνδέεται με την έκβαση ενός σκληρού πολέμου που έζησαν και βίωσαν οι προγονείς μας, ο παππούς μου…
Πήγα και προσκύνησα και πάλι τον Άγιο, πήρα την ευχή του πατρός Ιωσήφ, του ζήτησα να εύχεται και να προσεύχεται στον Άγιο Μηνά για να μεσιτεύει από εκεί ψηλά στην περίοπτη θέση του δίπλα στον Θεό και έφυγα παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής προς το μοναστήρι.
Στον δρόμο αναλογιζόμουν την εικόνα του Αγίου πάνω στην καμήλα περιτριγυρισμένου από στρατιά αγγέλων όπου έτρεπε σε φυγή τους Γερμανούς όπου με θαυμαστό τρόπο κρίθηκε μία πολύ σημαντική μάχη στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι Άγιοι ποτέ δεν σταματούν να θαυματουργούν και βέβαια πάντα προς Δόξαν Θεού, αρκεί εμείς οι ίδιοι να έχουμε εμπιστοσύνη προς τον Θεόν και να ζητάμε τις μεσιτείες των Αγίων του.
Φτάνει μόνο να ζητήσουμε κάτι από τον Θεόν ή τους Αγίους του και να είναι αυτό ωφέλιμο για την ψυχή μας και την ζωή μας. Η εμπιστοσύνη στον Θεό η πίστη, η πίστη είναι αυτή που μπορεί να μετακινήσει ακόμη και βουνά, απλά εμείς δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμη όντας ολιγόπιστοι.
Να ευχόμαστε να ενισχύεται η πίστη μας προς τον Θεό διότι θαύματα ζούμε καθημερινά έστω κι αν με την πρώτη ματιά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Να σήμερα ξύπνησα και πάλι υγιής. Πόσοι όμως δεν είναι υγιείς γύρω μας, πόσοι δεν ξύπνησαν σήμερα και πλέον δεν βρίσκονται μαζί μας;
Η ζωή μας είναι γεμάτη θαύματα, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα, αυτό που εμείς πρέπει να κάνουμε είναι να ευχαριστούμε κάθε μέρα τον Θεό για ότι μας δίνει.
Αυτός ξέρει να είστε σίγουροι !!!
Του Σπύρου Συμεών
↧